16.50 Treni - Agatha Christie

361 Pages·2004·1.16 MB·Turkish

by  Agatha Christie

A g a t h a C h r i s t i e
1 6 . 5 0 Tre n i
(Trende Cinayet, Lahitteki Ceset)
Altın Kitaplar Yayınevi
Düzenleme: ORXXAN
Romandaki Karakterler
Elspeth McGillicuddy: Kararlı, dikkatli bir yaşlı hanım.
Trende gördüklerinin gerçek olduğundan emindi.
Lucy Eyelesbarrow: Son derece zeki ve yetenekli bir
genç kız. Yaşamını hizmetçilikle kazanıyordu.
Bay Luther Crackenthorpe: Ailenin babası. Miras
nedeniyle oğullarını görmek bile istemiyor,
herkesin kendisinin ölümünü beklediğini
düşünüyordu. Cimriliğiyle ailesinin nefretini
kazanmıştı.
Emma Crackenthorpe: Ailenin hayattaki tek kızı. Hiç
evlenmemişti. Babasıyla ağabeylerini mükemmel
bir şekilde idare ediyordu.
Harold Crackenthorpe: Ailenin başarılı banker oğlu.
Olayların adına zarar getireceğinden
endişeleniyordu.
Cedric Crackenthorpe: Ailenin ressam olan oğlu.
İbiza'da yaşıyordu. Bohem tavırlarıyla çevresini
kızdırıyordu.
Alfred Crackenthorpe: Ailenin diğer oğlu. Başı hiç
beladan kurtulmuyordu. Ufak dolandırıcılıklarda
hiçbir sakınca görmüyordu.
Martine Crackenthorpe: Ailenin savaşta öğlen oğlu
Edmund'un karısı. Neden birden ortaya çıkıp,
mektup yazdığı anlaşılamıyordu.
Bryan Eastley: Ailenin ölen kızı Edith'in eşi. Eski,
başarılı bir savaş pilotu. İşsizdi.
Alexander Eastley: Ailenin sevgili torunu. Bryan'ın
oğlu, babasının mutlu olmasını istiyordu.
Hillman: Emektar bahçıvan. Crackenthorpe'un
cimriliğinin olaylarda payı olduğunu iddia
ediyordu.
James Stoddart-West: Alexander'in arkadaşı. Meraklı
bir çocuktu.
Lady Stoddart-West: James'in annesi. Son derece
zengin bir kadın. Bazı gizleri açıklamanın
gerekliliğine inanıyordu.
Dr. Quimper: Ailenin doktoru. Emma'ya hayranlık
duyuyordu. Baba Crackenthorpe'un sağlığına
ilişkin kuşkuları vardı.
Bay Wimborne: Ailenin avukatı. Olayların en son
kendine açıklanmasını anlamıyordu.
Anna Stravinska: Balerin. Nerede olduğunu
bilmiyordu.
Müfettiş Bacon: Kesin yargıları vardı. İnsanları iyi
tanıyordu.
Müfettiş Dermot Craddock: Miss Marple ile daha
önce de çalışmıştı. İşin içinde bir iş olduğunu
düşünüyordu.
Miss Marple: Cinayetlerin gizini çözmekte usta bir
ihtiyarcık. Hareket gücünün iyice azalmış
olmasından tedirgindi.
BÖLÜM 1
Bayan McGillicuddy peronda, valizlerini taşıyan
hamalı izliyordu. Kısa boylu ve toplu Bayan
McGillicuddy soluk soluğa kalmıştı; hamalsa uzun
boyluydu ve büyük adımlarla yürüyordu. Ayrıca yılbaşı
alışverişinin sonucu olarak Bayan McGillicuddy'nin
kolları çok sayıda paketle doluydu. Bu eşit olmayan
kişiler arasındaki bir çeşit yarıştı; kısa bir süre sonra
hamal peronun köşesinde kaybolmuştu bile. Bu arada
Bayan McGillicuddy ise halen peron boyunca yürümeyi
sürdürüyordu.
1 numaralı peron kalabalık değildi, tren henüz
hareket etmişti. Arka taraftaki geniş alanda ise
heyecanlı bir kalabalık, metro girişleri, emanet odası,
çayhaneler, danışma, ilan panoları ve dış dünyayla tek
bağlantı noktası olan giriş çıkışlar arasında
koşuşturuyordu.
Bayan McGillicuddy paketleriyle iki yana yalpalaya
yalpalaya sonunda üç numaralı perona ulaştı. Elindeki
paketi yere koyup çantasını karıştırmaya başladı.
Üniformalı sert bekçinin geçmesine izin vermesi için
biletini arıyordu.
Birden boğuk, yüksek ancak anlaşılır bir ses
duyuldu.
"Brackhampton, Milchester, Waverton, Carvil
Junction, Roxeter ve Chadmouth'a gidecek 16.50 treni
3 no'lu peronda harekete hazırdır. Brackhampton ve
Milchester'e gidecek yolcuların trenin arka tarafındaki
vagonlara binmeleri rica olunur. Vanequay yolcuları
Roxeter'de aktarma yapacaklardır."
Bir takırtının ardından ses kesildi. Ve hemen
ardından yeniden duyuldu. Bu kez, Birmingham ve
Wolverhampton üzerinden 16.33'te gelmesi beklenen
trenin 9 no'lu perona girdiği bildiriliyordu.
Bayan McGillicuddy biletini bularak, uzattı. Adam
bileti zımbaladıktan sonra mırıldandı. "Sağdan arka
tarafa lütfen..."
Bayan McGillicuddy peron boyunca ilerleyerek
hamalı buldu. Adam üçüncü sınıf vagonun kapısında
durmuş, sıkıntı içinde havalara bakınıyordu.
"Nihayet geldiniz, bayan!"
"Birinci sınıfta yolculuk edeceğim" diyen Bayan
McGillicuddy'nin bu sözleri üzerine hamal kadının
erkeksi görünüşlü, gri-siyah beyaz kumlu tüvit
tayyörünü küçümseyerek süzdükten sonra
homurdandı.
"Bunu bana daha önce söylemeliydiniz." Bayan
McGillicuddy valizlerini verirken bunu belirtmiş
olmasına rağmen, adamın sözlerini umursamayarak
yanıt vermeye gerek görmedi. Zaten soluk soluğa
kalmıştı.
Hamal valizi yeniden kompartımandan alarak, bitişik
vagona taşıdı. Bu arada Bayan McGillicuddy boş
vagondaki yerini almıştı bile. 16.50 treni genellikle pek
kalabalık olmuyordu; birinci sınıfta yolculuk edenler
çoğunlukla çok daha hızlı olan sabah ekspresini ya da
18.40 yemekli vagonu da olan treni yeğliyorlardı.
Bayan McGillicuddy hamala bahşişini uzattı. Hamal
düş kırıklığı içindeydi; büyük olasılıkla bu kadar
bahşişin ancak üçüncü sınıfta yolculuk eden birine
yakışacağı görüşündeydi. Bütün geceyi kuzeyden
gelmek için yolda geçirdikten ve gün boyu alışveriş
etmekle uğraştıktan sonra Bayan McGillicuddy rahat
bir yolculuğun maliyetine severek katlanabilirdi, ama
bol bahşiş vermek onun yapabileceği bir şey değildi.
Derin bir iç çekmenin ardından yumuşak koltuğa
gömülerek, gazetesini açtı. Beş dakika sonra bir düdük
sesi duyuldu ve tren hareket etti. Gazete Bayan
McGillicuddy'nin elinden kaydı, başı yana düştü ve üç
dakika sonra da uyuyakaldı. Otuz beş dakika sonra
uyandığında ise dinçleşmişti. Uyuduğu sırada
başından kayan şapkasını düzeltti, kendine çekidüzen
verdikten sonra dik oturarak, pencereden hızla akıp
giden, ancak pek seçilmeyen manzarayı seyre başladı.
Hava neredeyse kararıyordu, sisli, puslu bir aralık
akşamıydı. Noel'e tam beş gün vardı. Londra karanlık
ve pusluydu; pencereden görünen doğa manzarası da
aynı siliklikte olmakla birlikte, tren köy ya da
istasyonlardan geçtikçe görünen ışık dizeleriyle zaman
zaman aydınlanıyordu.
O sırada bir tren görevlisi hızla kompartımanın
kapısını açarak, "Çay ister misiniz?" diye sordu. Bayan
McGillicuddy alışveriş ettiği çok katlı mağazada çayını
içmişti; o an için buna gereksinim duymuyordu. Tren
görevlisi koridor boyunca ilerleyerek, düzenli aralıklarla
aynı tekdüze soruyu yineledi. Bayan McGillicuddy
yukarıda, bagaj yerinde duran paketlerini mutlulukla
süzdü. Aldığı havlular gerçekten çok şık ve değerliydi;
ayrıca tam da Margaret'in istediği gibiydiler. Robby için
aldığı uzay silahı ve Jean'in tavşanından ise özellikle
çok mutluydu. Kendisi için aldığı gece ceketi de çok
yerinde bir alışveriş olmuştu, hem şık, hem modaya
uygun ve de sıcak tutacak bir ceketti. Hector'un kazağı
da öyle... Uygun armağanları seçmiş olmaktan
mutluluk duyuyordu.
Huzur içinde yeniden pencereden dışarı bakmaya
başladı. O anda yanlarından hızla geçen bir trenin
etkisiyle şangırdayan pencere camları Bayan
McGillicuddy'nin bir an için ürpermesine neden oldu.
Tren bir makas değiştirip bir istasyona girdi.
Ve birden trenin hızı iyice yavaşladı; sinyal bekliyor
olmalıydı. Birkaç saniye daha raylar üzerinde
kaydıktan sonra tamamen durdu ve neden sonra
yeniden hareket etti. Bu arada yanlarından Londra
yönüne giden bir başka tren daha geçti, ancak bu biraz
önceki kadar hızlı değildi. Tren yeniden hızlandı. Bu
arada bitişikteki raydan onlarla aynı yöne gitmekte olan
ikinci bir tren hızla yaklaştı. İki tren bir süre yan yana
ilerlediler. Bir biri, bir diğeri öne geçiyordu. Bayan
McGillicuddy pencereden diğer trenin
kompartımanlarını seyrediyordu. Genellikle
pencerelerdeki storlar çekilmişti; yalnızca arada bir
açık pencerelerden diğer trenin yolcularını görme
olanağı oluyordu. Diğer tren de oldukça tenhaydı;
kompartımanlardan çoğu boştu.
Her iki tren de duracakmış gibi yavaşladıkları anda
bitişikteki trenin kompartımanlarından birinin aniden
storu açıldı. Bayan McGillicuddy artık kendinden
yalnızca birkaç metre uzaktaki aydınlık birinci sınıf
kompartımanın içini net olarak görebiliyordu.
Sonra hayretten nefesi kesildi ve ayağa kalkmak
istedi.
Karşı trenin kompartımanında bir adam pencereye
arkası dönük olarak ayakta duruyordu. Ellerini
karşısında duran bir kadının boynuna dolamış, onu
yavaş ve kararlı hareketlerle boğuyordu. Kadının
gözleri yerlerinden fırlamış, yüzü acıyla kırışmış ve
mosmor kesilmişti. Bayan McGillicuddy olduğu yerde
donakalmıştı, bakışlarını karşı trenin
kompartımanından ayıramıyordu. Bu arada karşıdaki
kadın direnme gücünü kaybederek, adamın parmakları
arasından kaydı ve yere yığıldı.
O sırada Bayan McGillicuddy'nin olduğu tren
yavaşlarken diğer tren hızlandı. Ve birkaç saniye içinde
gözden kayboldu.
Bayan McGillicuddy fark etmeden imdat frenine
uzandıysa da birden tereddüt etti. Bu durumda treni
durdurmanın ne anlamı olabilirdi ki? İçinde bulunduğu
tuhaf durum ve yakın plandan gördüğü dehşet sahnesi
karşısında felç olmuş gibiydi. Bir şeyler yapmalıydı.
Ama ne?
O sırada kompartımanın kapısı açıldı ve kondüktör,
"Biletler, lütfen!" dedi.