Voorgoed Anders

185 Pages·2016·0.83 MB·German

by  Mak Geert

Gerarda Mak
Voorgoed anders
2008 – Forum – Amsterdam
Omslagontwerp: HildenDesign, München Omslagfoto: Gerarda Mak Foto
achterzijde omslag: Adrie Mouthaan
ISBN: 978-94-6092-004-2
NUR 320 Literaire non-fictie © 2008 Gerarda Mak en Uitgeverij Forum,
Amsterdam Niets uit deze uitgave mag worden openbaar gemaakt door middel
van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook zonder
voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.
Voor zover het maken van kopieën uit deze uitgave is toegestaan op grond van
artikelen 16h t/m 16m Auteurswet 1912 dient men de daarvoor wettelijk
verschuldigde vergoeding te voldoen aan de Stichting Reprorecht te Hoofddorp
(Postbus 3060, 2130 KB) of contact op te nemen met de uitgever voor het treffen
van een rechtstreekse regeling.
Zand en schelpen
Ontelbaar
Mooi, sterk
en toch zo broos
Jij en ik bewaren
de mooiste
Zoals de jaren
van herinnering
sterk
de toekomst
broos
Jij kust mij zacht
en pakt mijn hand
Samen verder
op drijfzand
Van Gerarda Mak verscheen eerder bij Uitgeverij Forum:
Alleen met velen
Proloog
2005
De as van Ron krijg ik mee in een soort levensgrote champagneflesverpakking.
Ik druk de koker stevig tegen mijn borst, als was het een lang verloren kind. Bij
het perkje waar ze kransen hebben liggen, blijf ik staan. De bloemen liggen
netjes op rij als soldaten in het gelid. Wat ben ik blij dat ik de bloemen
meegenomen heb naar huis. Rond de vijver achter in onze tuin hebben ze
minstens twee maanden gelegen. Twee maanden waarin ik dagelijks heb kunnen
genieten van de bloemenzee.
In de auto zet ik Ron naast mij in de gordels. Ik start en rijd langzaam het
terrein af. Onderweg naar huis vertel ik Ron wat ik zoal gedaan heb en wat ik
met hem van plan ben. De muziek klinkt vredig uit de autoradio en ik krijg het
idee dat Ron het met me eens is. In Schoorl doe ik Ron in een rode rugzak en
loop galerij Koster binnen.
Ron hield van schilderijen en in deze galerij hebben we er een aantal
gekocht. De meest betaalbare, zeg maar. Want de mooiste zijn vaak de duurste
en daar hadden we geen geld voor. Ik kijk rond en neem daar ruim de tijd voor,
zoals we altijd hebben gedaan als we naar kunst kijken.
Het klimduin is mijn volgende stap. Het klimduin, waar ik altijd zo'n hekel
aan heb gehad, torent hoog boven me uit. De eerste stap omhoog valt mee. Ik
sjor de rugzak stevig op mijn rug. Ik geef Ron een schouderklopje en zet de
volgende stap in het mulle zand. Onderweg vraag ik Ron naar het uitzicht. Hij
ziet alleen de blauwe lucht en dat kan kloppen want ik zie niets anders dan de
punten van mijn schoenen en zand, heel veel zand. Eenmaal boven kan ik even
helemaal niet van het uitzicht genieten, zo moe ben ik. Toch even omdraaien en
kijken. De tranen schieten in mijn ogen als ik bedenk dat Ron de voorgaande
jaren altijd een beetje pesterig triomfantelijk stond te kijken naar mijn geploeter.
Ik droog snel mijn tranen want ik zie meerdere mensen omhoogkomen en ze
kijken mij onderzoekend aan. Laat ze kijken, wat weten zij nou van mijn gevoel
voor jou. Wat weten ze van mijn situatie.
Ik loop recht het bos in, naar het uitkijkpunt even verderop.
Ron hangt stil op mijn rug. Ik vraag hoe het gaat. Waar hij is en of hij het
daar naar zijn zin heeft. Of hij nog steeds pijn heeft. Of hij nu is zoals ik hem in
een droom heb gezien. Lachend, jong, energiek en mooi. Zijn lichaam gaaf,
zonder katheters en zakjes. Natuurlijk krijg ik geen antwoord en terwijl ik in het
rond kijk, valt het mij ineens op dat ik wel heel erg alleen ben. Ik spreek mezelf
moed in, maar het lege gevoel in mijn lijf blijft.
Thuis plaats ik Ron in zijn luie stoel en zet muziek op.
De volgende dag neem ik hem mee op de fiets heel Wieringen over.
Via Stroe en Vatrop naar Den Oever, door het Robbenoordbos. Langs alle
kleine weggetjes die Wieringen zo rijk is. Hier en daar blijf ik even stilstaan, kijk
over het wad en over de haven.
Het is stralend weer en Ron ligt stevig verpakt in het rode rugzakje op mijn
rug. Het rugzakje waar we de Rocky Mountains mee hebben doorkruist, de
Everglades rondgefietst en heel wat strandwandelingen mee hebben gemaakt.
Het heeft vol gezeten met flesjes water, zakken chips, dikke truien, extra sokken,
lunchpakketjes en pleisters. Nooit gedacht dat ik er ooit Ron in zou vervoeren. Ik
laat Ron de lammetjes zien, die rondspringen in de wei. Een buizerd die hoog in
de lucht zijn lenteroep laat horen. Wijs hem op de musjes natuurlijk, die
oorverdovend kwetteren in de bosjes langs de weg. Bij restaurant De Dikke
Bries stap ik af en samen pikken we een terrasje. Ron op de stoel naast mij.
Samen kijken we uit over de haven. Ik voel mij vredig en stil.
Inhoud
Hoofdstuk 1
Hoofdstuk 2
Hoofdstuk 3
Hoofdstuk 4
Hoofdstuk 5
Hoofdstuk 6
Hoofdstuk 7
Hoofdstuk 8
Hoofdstuk 9
Hoofdstuk 10
Hoofdstuk 11
Hoofdstuk 12
Hoofdstuk 13
Hoofdstuk 14
Hoofdstuk 15
Hoofdstuk 16
Hoofdstuk 17
Hoofdstuk 18
Hoofdstuk 19
Hoofdstuk 20
Hoofdstuk 21
Hoofdstuk 22
Hoofdstuk 23
Hoofdstuk 24
Hoofdstuk 25
Hoofdstuk 26
Hoofdstuk 27
Hoofdstuk 28
Hoofdstuk 29
Hoofdstuk 30
Hoofdstuk 31
Hoofdstuk 32
Hoofdstuk 33
Hoofdstuk 34
Hoofdstuk 35
Hoofdstuk 36
Hoofdstuk 37
Hoofdstuk 38
Hoofdstuk 39
Hoofdstuk 40
Hoofdstuk 41
Hoofdstuk 42
Hoofdstuk 43
Hoofdstuk 44
Hoofdstuk 45
Hoofdstuk 46
Hoofdstuk 47
1
Vandaag is het mijn beurt om te koken, donderdag 15 december 1999. Ik weet de
datum zo goed omdat op die dag ons zorgeloze leventje voorgoed veranderde.
Ron staat onder de douche en ik loop in de keuken een beetje doelloos heen en
weer. Ik moet eigenlijk eten koken, maar mijn hoofd staat er niet naar. Ik weet
niet wat ik moet maken en kijk wat de koelkast zoal te bieden heeft. Tot mijn
verrassing is er nog een rode paprika, dat is in ieder geval iets. Even later sta ik
met die paprika bij het aanrecht en staar uit het raam. Hoe moet het nou verder?
Eten lijkt ineens niet meer zo belangrijk… of juist wel?
Rons hobby, naast muziek en sport, is lekker eten. Om beurten staan Ron en
ik in de keuken om een culinair hoogstandje in elkaar te flansen. Aan het eind
van de week trakteren we ons op een etentje in een restaurantje ergens in
Schagen, om het weekend te vieren. Ja, besef ik nu, eten zal altijd belangrijk
blijven. Het is een stilzwijgend genieten, een rustpunt na een lange werkdag.
Ineens hoor ik een bloedstollende gil vanuit de badkamer. Mijn hart slaat een
aantal slagen over en de paprika vliegt stuiterend over het aanrecht om tegen het
koffiezetapparaat tot stilstand te komen. Een seconde later sta ik onder de warme
straal en ik houd Ron stevig vast.
‘Ik wil nog niet dood,’ hoor ik hem tussen het snikken door zeggen. ‘Ik wil
niet dood.’
Zo zou het ook niet moeten gaan, flitst er door mijn hoofd. Jij bent pas 43 en
ik 44. We willen nog zo veel.
Ik voel het warme water over mijn rug stromen, mijn kleren raken
doorweekt. Hier weet ik niets op te zeggen. Ik denk aan Altema, de internist, die
het ons met een stalen gezicht heeft meegedeeld en vervloek die vent.
‘Kanker,’ zegt hij, ‘aan de endeldarm.’ Hij zegt het zo snel dat we eerst het
idee hebben dat we hem niet goed hebben verstaan. Ron en ik zitten naast elkaar
op van die harde, kille plastic stoelen en kunnen niet anders dan naar die man
staren. Hij kijkt ons niet eens aan, blijft naar zijn papieren turen of zich daar ik
weet niet wat op afspeelt. Hij zegt nog veel meer dingen, maar daar luisteren we