Peter Pan Ölmeli

371 Pages·02.031 MB·Turkish

by  John Verdon

JOHN VERDON
PETER
PAN
ÖLMELİ
ÇEVİRMEN: ENVER
GÜNSEL
PETER PAN ÖLMELİ’YE ÖVGÜLER

Bu kitap hayatım boyunca okuduğum en iyi gerilim romanları arasında ilk
sırada... Dilbaz ve kalp parçalayıcı; okuyucuyu son sayfaya kadar şüpheli bir
bekleyiş içinde bırakıyor. Zekice işlenmiş kurgusu nefesinizi kesecek... Asla
kaçırılmayacak türden!"
John Lescroat
Gerçekten de elinizden bırakamayacaksınız.
Daha önce hiçbir eser beni bu kadar içine çekmemişti... John Verdon kusursuz
karakterlerle bezeli kusursuz bir kurgu yaratmış ve işini biliyor?
Nelson DeMille
"Bağımlılık yapıcı ve zihin kurcalayıcı... en derin, en ilkel korkularımıza kadar
iniyor... Bu hikaye sizi demir çene tuzağı gibi yakalayacak "
Joseph Kinder
Okuyucuyu yerinde kıpır kıpır eden, sayfalardan fırlayacakmış gibi canlı
karakterlere sahip, zarif ve titizlikle yazılmış bir ilkyapıt *
Faye Kelleman
*Baştan sona zekice yazılmış, hızlı bir anlatıma ve keskin virajlara sahip.
Aklından Bir Sayı Tut Özgünlüğü ve kışkırtıcı konusu ile sivrilmeyi başarıyor.
John Katzenbach
"Çok, çok uzun zamandır okuduğum en iyi gerilim romanlarından biri olan
Aklından Bir Sayı Tut aklınızı başınızdan alacak... John Verdon Öyle ışıl ışıl ve
incelikli yazıyor ki kıskanmadan edemedim"
Tess Gemisen
“Sherlock Holmes gibi Gurney de gerçeğe o derece susamış, hassas ve mantıklı'
New York Times
"Verdon’un dokuduğu bu eseri girift bir kumaş haline getiren şey karışıklıkların
çözümsüz gibi görünen bir düğüme dönüşmesidir?
Chicago Snn-Time
'İyi yazmak ve iyi hikaye anlatmak aynı şey değildir. Verdon bunları bir arada
yapıyor?
Newark Star Ledger
'Verdon bu kitapta karakter tahlilleri ile psikolojik açılımlarını birlikte işleme
konusunda pek çok iyi yazarı cebinden çıkarır'
New York Journal of Books
'Ancak usta bir yazarın kağıda dökebileceği bir gizem...'
Bookloons
'Birden ona kadar bir sayı tutun. Şimdi onu sıfırla çarpın. İşte bu kitabı da
elinizden o kadar düşürmek isteyeceksiniz'
MyrteryScene
'Sayı oyunu, Verdon’un edebi hünerini sergilediği eşsiz eserinde tehlikeli bir ağ
örgüsü olarak karşımıza çıkıyor.
People Weekly
GÖZLERİNİ SIMSIKI KAPAT'A ÖVGÜLER
Nitelikli bulmaca severler için paha biçilemez bir kitap
CNN.com
Yine ilki kadar şaşkınlık verici bir olay ve yine dahice çözümler.
Publishers Weeldy
"John Verdon gizemli bir olayın akıl almaz Örgüsünü işlerken hikayenin en
beklenmedik anında ortaya çıktveren, şeytani bir kurnazlığa sahip. Yazarın
büyük ilgi gören AKLINDAN BİR SAYI TUT kitabından sonra beklediğinize
değecek
Washington Post
ŞEYTANI UYANDIRMA’YA ÖVGÜLER
"Zeki bir adamı karmaşık bulmacalar çözerken izlemek müthiş bir keyif. Gurney
işte bu yönüyle farkım ortaya koyuyor."
New York Times
"Her sayfada artan gerilimle, bir psikopatın iç dünyasının derinliklerine
ineceksiniz."
Publishers Weekly
"Şaşırtıcı bir son ve tam bir şaheser. Tırnaklarınızı kemirtecek kadar heyecan
verici."
New York Journal of Books
Giriş
Cinayetler Başlamadan Çok Önce
Bir zamanlar büyük bir ulusun, nükleer bir gücün başkanı olmayı hayal etmişti.
Başkan olarak parmağı nükleer silahın tetiğinde olacak, parmağının ufacık
bir hareketiyle nükleer füzeleri fırlatabilecekti. Büyük şehirleri yıkıp
mahvedebilecek, insanlığın pis kokularını yok edebilecek, çürükleri ortadan
kaldırıp, her yeri tertemiz edebilecekti.
Fakat olgunluk çağıyla beraber, daha pratik bir perspektif, mümkün
olabilecekler konusunda daha gerçekçi bir anlam çıktı ortaya. O artık nükleer
tetiğe hiçbir zaman ulaşamayacağının bilincindeydi.
Fakat başka tetikler de vardı ortalarda. Zamanla bir gün gelecek, bir kere,
bir tetik çekmekle çok daha fazla şeyler yapılabilecekti.
Gelişme çağında, yirmi yaşından önce, başka bir şey düşünmemişti zaten ve
şimdi de düşünürken, geleceğiyle ilgili bir plan kafasında şekillenmeye başladı.
Özel yeteneğinin, sanatının, uzmanlık alanının, yani tam olarak özelliğinin ne
olacağını anlamaya başladı. Ve bu da az bir şey sayılmazdı, çünkü daha önce
kendisi hakkında hemen hiçbir şey bilmiyordu, kim ya da ne olduğu konusunda
pek bir bilgisi yoktu.
On iki yaşma gelene kadar, çocukluğu konusunda hemen hiçbir şey
hatırlamıyordu.
Sadece bir karabasan kalmıştı aklında.
Ve o karabasanı, o korkunç kabusu tekrar tekrar gördü.
Sirk vardı o rüyada. Annesi diğer kadınlardan daha ufak te- fekti. Korkunç
bir kahkaha, atlıkarıncanın müziği, hayvanların derin, sürekli homurtuları
vardı.
Sonra palyaçoyu hatırladı.
Dev gibi palyaço ona para veriyor ve sonra da canmı acıtıyordu.
Hırıltı gibi bir sesle konuşan palyaçonun nefesi de çok pis, adeta kusmuk gibi
kokuyordu.
Sonra o kelimeleri hatırladı. Kabusta duyduğu sesler o kadar netti, açıktı ki,
kenarları taşa vurulup kırılmış buz parçası kadar sivriydi, keskindi. "Bu bizim
sırrımız. Bunu başkasına söylersen dilini kesip kaplana yediririm. "
Ölümün Gölgesi
New York'un kuzey bölgesinde, Catskill Dağları’nda Ağustos ayı dengesiz
bir aydı, bazen Temmuz ayının o dayanılmaz sıcaklan hissedilir, bazen de
gelecek olan uzun kış aylarının kapalı havalan, fırtınalan yaşanırdı.
İnsanın zaman ve mekan duygusunu aşındıran bir aydı Ağustos. O ay Dave
Gumey'e, hayatta ne yapacağım bilemiyormuş gibi bir his, bir kafa kanşıklığı
getirdi sanki. Ve bu kafa kanşık- lığı, üç yıl önce, yirmi beş yıl çalıştıktan sonra
NYPD’den (New York Polis Departmanı) emekli olunca başladı ve Madeleine'le
beraber doğup büyüdükleri, yetiştikleri, eğitim aldıktan ve çalıştıktan şehirden
aynlıp taşraya gidince daha da arttı.
O sırada, Ağustos’un ilk haftasında, kapalı bir havada, uzaklarda gök
gürültüleri duyulurken, alçak Barrow Tepesi'ne tırmanıyorlardı. Yaban
ağaççileği çalılanyla dolu ve uzun zaman önce terk edilmiş üç küçük göztaşı
madenini birbirine bağlayan toprak yolu izlediler. Madeleine her zaman durup
dinlendikleri alçak kayaya doğru çıkarken o da onu takip ediyordu. Kansı hep
orada durur ve ona öğüt verirdi: Etrafına baksana, cennet gibi yer. Çok güzel bir
yer burası, rahatına bak, bunun tadını çıkar.
Kansı birden durdu ve “Bu bir dağ gölü mü?” diye sordu.
Guraey gözlerini kırpıştırarak baktı. “Ne dedin?”
Karısı yıllar önce terk edilen göztaşı madeninin çukuruna dolmuş durgun
suyu göstererek, “Şunu diyorum,” dedi. Yuvarlak bir göl değildi bu, yol
üzerinde oturdukları yerden diğer yandaki söğüt ağaçlarına kadar yaklaşık
yetmiş metre genişliğinde bir su birikintisiydi ve üzerine düşen ağaçların
gölgeleriyle göz aldatan fotoğrafları andırıyordu
“Bir dağ gölü mü dedin?”
Kansı heyecanlı bir ifadeyle, “Geçen gün tskoçya dağlarında yapılan bir
gezinti hakkında harika bir kitap okudum,” diye devam etti. “Yazar birçok kez
dağ göllerinden söz etmiş. Ben de onlan bir tür kayalık havuz olarak hayal
ettim."
“Hımm, olabilir.”
Uzun süre konuşmadılar. Sonunda Maddeme, “Şurayı görüyor musun?” diye
sordu. “İşte, ben tavuk kümesini oraya, kuşkonmaz tarlasının yanına kurmamı 7
r daha iyi olacağım düşünüyordum.”
Guraey o sırada söğüt ağaçlannır sudaki yansımasını seyrediyordu. Başını
kaldırdı ve ağaçların arasından geçen, terk edilmiş bir ormancılar yoluna, sonra
da hafif yamaçtan aşağıya doğru baktı.
Yürüyüşe çıktıkları zaman hep bu eski maden yanındaki kayada durup
dinlenirlerdi, çünkü arazileri - eski çiftlik evi, bahçedeki tarhlar, elma ağaçlan,
havuz, yeni yap tiki an ahır ve ambar, etraftaki tepelik çayırlar (uzun süredir
biçilmemiş, otlayan hayvanlarla dolu çayırlar), arazilerin çevresi ve yollan - bu
noktadan çok iyi görünürdü. Madeleine her zaman yaptığı gibi, bu kayaya
çıkmış, hayran gözlerle manzarayı seyrediyordu.
Fakat Guraey başka şeyler düşünüyordu. Madeleine bu noktayı, buraya
yerleşmelerinden kısa bir süre sonra keşfetmiş ve ona da gösteımişti. Ama
Gumey-o zamandan beri, bu noktayı, çiftliklerine girecek ya da çıkacak tehlikeli
bir adamın en kolay avlanabileceği, bir keskin nişancı için en ideal nokta olarak
görmüştü
(Bunu karsına söyleyemezdi elbette, çünkü Madeleine haftanın üç günü bölge
psikiyatri kliniğinde çalışıyordu ve onun bir paranoyak olduğunu düşünüp
tedaviye götürmek isteyebilirdi.)
Tavuk kümesinin yeri, büyüklüğü, nasıl olacağı konusu her gün kokuşup
tartıştıkları konulardan biriydi. Bu konu da yine fCfadcleine’i heyecanlandırıyor,
ama onu oldukça sinirlendiriyor- du. Madeleine'in ısrarıyla Mayıs ayı sonunda
dört tavuk almış, onları ambara koymuşlardı ama evin yakınında bir kümes inşa
etme fikri kabul edilmişti.
Karısı neşeli bir sesle, “Kuşkonmaz bahçesi ve elma ağaçlan arasındaki
boşluğa güzel, etrafı çevrili küçük bir kümes yapabiliriz,” dedi. “Böylece
hayvanlar sıcak havalarda sığınacak gölgeli bir yer bulurlar ”
Gumey, “Tamamdedi ama bunu bıkkın bir ifadeyle söylemişti.
Konuşmaları daha fazla devam etmeyecek gibi görünüyordu. Ama Madeleine
aniden bir şey görmüş gibi başını kaldırdı.
Gumey şaşkın şaşkın ona bakıp “Ne var?” diye sordu.
“Dinlesene.”
Gumey’in işi gereği her zaman yaptığı şeydi dinlemek. Kulakları iyi işitirdi,
ama Madeleine’in işitme duyusu daha güçlüy- dü. Birkaç saniye sonra, rüzgarın
titrettiği yaprakların hışırtısı azalınca, Gumey tepenin aşağısında, uzaklarda,
belki de onların araba yolunda son bulan kasaba yolunda bir ses duyar gibi oldu.
Ses biraz daha yaklaşınca, gürültülü bir V8 motorunun homurtusunu duydu.
Motoru aynen böyle ses çıkaran eski model bir araba - bir kısmı yenilenmiş
1970 model, kırmızı bir Pontiac GTO - kullanan adamın kim olduğunu çok iyi
biliyordu.
O arabanın sahibi Jack Hardwick’ti. Birlikte garip bir ölüm kalım savaşı
verdiği, profesyonel başarılara imza attığı ve kişisel çatışmalar yaşadığı
dedektifin bu şaşırtıcı olmayan ziyareti karşısında yüzünü buruşturdu. Aslında
onun yakın zamanda zi-
yaretme geleceğini tahmin etmişti. Adamın Cinayet Masast’ndan zorunlu
ayrılışını duyunca bunun başına geleceğini biliyordu Güney. Hardwick’in
işinden ayrılmasından önce yaşanan bir olayı hatırlayınca, onun gelişine neden
sinirlendiğini, neden böyle gerildiğini anladı. İşin içinde ciddi bir borç meselesi
vardı, bir tür ödeme yapılması gerekiyordu.
Alçak kara bulutlar, sanki kırmızı arabanın homurtusundan kaçar gibi,
tepenin arkasına doğru kayıyorlardı. Şimdi Gumey’in bulunduğu yerden
görünen kırmızı araba çayırlı yoldan çiftlik evine doğru yaklaştı, önce Hardıvick
gidene kadar tepede kalmayı düşündü, ama bunun işe yaramayacağını, adamın
onu bekleyeceğini bildiği için vazgeçti. Bir şeyler homurdanarak kayanın
üzerinden kalktı.
Madeleine merakla onun yüzüne baktı ve “Onu bekliyor muydun?” diye
sordu.
Hardwick’tn arabasını hatırlıyor olması Gumey’i şaşırtmıştı.
Karısı onun yüzündeki ifadeyi görünce, “Sadece arabanın homurtusunu,
gürültüsünü hatırladım,” dedi.
Gumey tepeden aşağıya doğru baktı, tekrar yüzünü buruşturdu. Kırmızı GTO
çok geçmeden evin yanındaki otopark gibi gözüken yere girdi ve onun tozlu
Outback’inin yatımda durdu. Koca Pontiac'ın güçlü motoru susmadan önce
birkaç kez yüksek sesle, gürültüyle çalıştı.
Gumey, "Bir gün geleceğini tahmin ediyordum, ama bugün beklemiyordum,”
dedi.
“Görmek istiyor musun o adamı?”
“Aslında o beni görmek istiyor ve ben de bu işi bir an önce bitirmek
istiyorum.”
Madeleine başını salladı, kayanın üzerinde oturduğu yerden kalktı ve alnına
düşen kısa, kahverengi saçını geriye doğru itti.
Tepeden aşağıya doğru ağır adımlarla inerlerken, maden çukurunda oluşmuş
küçük gölün ayna gibi parlayan sulan hafifçe
dalgalandı ve üzerine düşen söğüt ağaçlarının yansıması bozuldu, gri ve yeşil
karışımı binlerce şekilsiz parçaya bölündü.
Gumey hurafelere, kehanetlere manan bir adam olsaydı, bu bozulmanın
kötüye işaret olduğunu söyleyebilirdi.
2. Bolüm
Dünyanın Pisliği
Barrovv Tepesi’nin yansını henüz inmişlerdi, ormanın içindeydiler, evlerini
göremiyorlardı ve Gumey’in cep telefonu çaldı. Arayan Hardvvick'ti, onu
numarasından tanıdı.
“Merhaba, Jack.”
“İkinizin arabası da burada, bodrumda mı saklanıyorsunuz yoksa?”
“Ben çok iyiyim, ya sen nasılsın?"
“Hangi cehennemdesin sen?”
“Şu anda senin ban tarafında, kiraz ağaçlarının altından aşağıya iniyoruz,
yaklaşık dört yüz metre uzaktayız."
“Şu san yapraklı ağaçların olduğu yamaçtan mı söz ediyorsun?”
Hardwıck kendisini Gurney'e pek sevdirememişti. Aralarındaki anlaşmazlık
sadece küçük sürtüşmelerden, ya da dedektifin yaptığı soğuk şakalardan ibaret
değildi, Gumey’in çocukluğundan kalma garip bir sesin, bir yanlanın da etkisi
vardı bunda - babasının hiç kesilmeyen alaycı sesiydi bu.
'Tamam, işte lam oradayız şu anda. Senin için ne yapabilirim,
Jackr Hardwick iğrenç bir sesle boğazını temizledi ve “Esas mesele, ikimiz
birbirimiz için ne yapabiliriz, değil mi?” diye konuştu. “Baksana, gördüğüm
kadarıyla kapını açık bırakmışsın. Seni içende beldesem olur mu acaba, ne
dersin? Burada, dışarıda bir sürü lanet sinek var da.”
Sett ifadeli bir yüzü olan güçlü kuvvetli Hardwıck’in vaktinden önce
kırlaşmış asker tıraşlı saçlan, bir Alaska kızak köpeği gibi mavi gözleri vardı ve
alt katın yansını kaplayan büyük, kapısı açık odanın ortasında duruyordu adam.
Bir uçta kır evlerine özgü bir mutfak vardı. Çift kanatlı bir cam kapının önünde,
kuytu bir köşede çam ağacından yapılmış yuvarlak bir kahvaltı masası
duruyordu. Yan tarafta, biraz daha ilerde, büyük bir taş şömine ve aynca bir
sobanın bulunduğu oturma bölümü vardı. Büyük odanın ortasında sade, Shaker
tarzı bir yemek masası ve yarım düzine kadar arkalan deh kaplı sandalye
görülüyordu.
Gurtıey eve girince Hardwick'in yüzünde garip bir ifade görüp şaşırdı.
Adamın o garip ifadeyle ev sahibine bakarak, “Tatlı Madele- ine nerelerde
bakalım?” diye soruşunda bile normal olmayan bir şeyler var gibiydi sanki.
O sırada Madeleine de hafifçe gülümseyerek ve meraklı bakışlarla içehye
girip lavaboya doğru ilerlerken, “Geldim,” diye cevap verdi ona. Elinde, evin
yan tarafından topladığı yıldızçiçe- ğine benzer çiçeklerden yapılmış bir demet
vardı Çiçekleri musluğun yanına bıraktı, Gumey'e baktı ve "Bunları şimdilik
buraya bırakıyorum,” dedi. “Daha sonra bir vazo bulur koyanm içme. Şimdi
yukarıya çıkıyorum, biraz işim var.”
Kadın merdivenden çıkıp gözden kaybolduktan sonra, Hard- wick Gumey'e
baktı ve “Çalışmak kadını güzelleştirir,” diyerek sırıttı. “Karın ne işle
uğraşıyor?”
"Çello (viyolonsel).”
“Yaa, vay canına, ya. İnsanların çelloyu neden çok sevdiğini bilir misin sen?”
“Sesi çok güzel olduğu için mi acaba?”
Hardwick dudaklarını yaladı ve “Ah, Davey dostum, yine o ünlü
saçmalıklarından birini yumurtladın,” diyerek bir kahkaha attı. “Ama onun lam
olarak ne olduğunu, ona bu güzel sesi neyin verdiğini bilir misin sen?”
“Bunu neden sen söylemiyorsun bana, Jack?”
"Söyleyip de seni bu küçük müthiş bulmacayı çözmekten mahrum mu
edeyim yani?" Dedektif durdu ve teatral bir tavırla başım iki yana salladı. “Bunu
asla yapmak istemem. Senin gibi bir dehanın karşısına meydan okuyan insanlar,
olaylar çıkmalı, değil mi? Aksi takdirde hamlarsın.”
Gumey ona bakınca yanlış olan şeyin ne olduğunu anladı. Bu adam her
zaman insanlara böyle takılır, herkesle dalga geçerdi, ama şimdi bu alaycılığının
altında, pek alışık olmadığı bir gerginlik vardı. Hardwick aslında alıngan bir
adamdı, ama bugün alınganlıktan ziyade asabiyet belirtisi gösteriyordu, sinirli
gibiydi. Gumey neler olacağını merak etti. Adamın garip tavrı düşündürücüydü.
Üst katta Madeleıne’ın viyolonsel çalışmak için hareketli bir parça seçmesi
pek etkilemedi onları.
Hardwiçk büyük odada sandalyelerin arkalarına, masa köşelerine, çiçek
saksılarına, süslü kaselere ve Madeleine’in pahalı olmayan antikacı
dükkanlarından bulup aldığı şişelere ve şamdanlara dokunarak dolaşmaya
başladı. “Çok sevdim bu evi. Gerçek bir yuva burası. Çok hoşuma gitti bu
salon....” Durdu ve asker tıraşlı, kısa kesilmiş saçlı başım sıvazlayarak, “Ne
demek istediğimi anlıyorsun, değil mi dostum?" diye sordu.
“Gerçekten güzel bir yer olduğunu mu söylemek istiyorsun yani?"
“Buradaki her şeyde bir kır havası var... Şu eski odun sobasına bakar mısın?
Gerçek bir çiftlik sobası bu. Kendin de zaten çıta gibi, sağlıklı bir delikanlısın,
Robcrt Redford'a benziyorsun sen, biliyor musun? Şu geniş tahta döşemelere
bakar mısın, ağaçlardan kesildikleri kadar güzel görünüyorlar.”
“Aslında şunlar.”
“Anlamadım, ne dedin sen?”
Şuradaki geniş tahta döşemeleri kastettim. Oradakileri değil. ”
Hardwick yürürken birden durdu ve “Ne diyorsun be lanet olası herif," diye
homurdandı.
Ev sahibi derin bir iç çekti ve “Her neyse, boş ver," dedi. “Buraya gelişinin
nedeni nedir?”
Hardvvick yüzünü buruşturdu ve “Ah, Davey, Davey,” diyerek başını iki
yana salladı. “Her zamanki gibi hemen iş konuşmak istersin, değil mi? Birkaç
şaka, espri, sosyal sohbet, evın-n güzelliğiyle ilgili birkaç dostane laf
konuşamayacak mıyız sen nle?”
“Jack, dinle beni...”
“Tamam, tamam, esprinin, şakanın, sohbetin canı cehenn rme, hemen konuya
gelelim, değil mi? Nerde oturuyoruz?"
Gumey cam kapının yanındaki yuvarlak, küçük masayı gösterdi ona. Masada
karşı karşıya oturdukları zaman Gumey arka sına yaslandı ve ziyaretçisinin
konuşmasını bekledi.
Hardvvick gözlerini kapadı ve sanki yanaktan kaşınıyormuş gibi, bir sûre
elleriyle yüzünü ovaladı. Sonra ellerini masanın üstüne koydu ve “Buraya neden
geldiğimi sordun, değil mi?” sorusuyla başladı konuşmaya. “Buraya gelmemin
bir nedeni var elbette ve bu neden de bir fırsat. Julius Caesar konusuyla ilgili
olayda adamların meselesini biliyorsun, değil mi?”
“Ne olmuş orada?”
Hardwick sanki hayatının çok gizli bir sırrını söyleyecekmiş gibi masanın
üzerinden ona doğru eğildi. Yüzündeki o eski, alaycı ifade birden kaybolmuştu.