Monte Cristo Kontu (epsilon) - Alexandre Dumas

259 Pages·2006·0.93 MB·Turkish

by  Alexandre Dumas

Monte Cristo
Kontu
Monte Cristo Kontu

Yazan: Alexandre Dumas
Çeviri: Elçin Gen
Yayına Hazırlayan: Meltem Erkmen
Bilgisayar Uygulama: Nergis şannan
Montaj: Kaya Güler
Kapak: Nazan Erkmen
Baskı: Kitap Matbaası

Eylül, 2011

ISBN 975-331-898-7

Yayımlayan:
Epsilon Yayıncılık Hizmetleri Tic. San. Ltd. şti.
Osmanlı Sk Osmanlı İş Merkezi 18 / 4-5 Taksim/İstanbul
Tel: [phone] pbx Faks: 252 63 98
İnternet adresi: www.epsilonyayinevi.com
e-mail: [email protected]
Alexandre Dumas

MONTE CRİSTO KONTU

ÇEVİRİ
Elçin Gen
BİRİNCİ BÖLÜM

1815 yılının 24 şubat günü, Notre-Dame de la Garde’ın
gözetleme kulesinden, İzmir, Trieste, Napoli limanlarına
uğrayan Firavun adlı geminin döndüğü haberi geldi.
Meraklı izleyiciler, her zaman olduğu gibi, hiç vakit
yitirmeden Saint-Jean Kalesi’nin rıhtımına doluştular; çünkü
Marsilya’da bir geminin dönüşü insanlar için her zaman
büyük bir olay olmuştur, özellikle de geminin sahibi kendi
kasabalarındansa.
Bu arada limana yaklaşmakta olan gemi ağır ilerleyişiyle
öylesine kasvetli bir havaya bürünmüştü ki, felaketin
kokusunu uzaktan duyan izleyiciler, gemide bulunanların
başına ne tür bir talihsizliğin gelmiş olduğunu merak etmeye
başladılar. Ama denizcilikle haşır neşir olanları hemen,
geminin durumunu, denizcilerin ustalığını görerek, herhangi
bir talihsizlik olmuş olsa bile geminin bundan etkilenmediğini
anladılar: Demir atılmaya, halatlar çözülmeye hazırdı bile.
Firavun’u rıhtımın dar girişinden geçirmekte olan dümencinin
yanında genç bir adam duruyordu; bir taraftan, her yana
yetişen gözleriyle geminin her hareketini izlerken, diğer
taraftan da dümencinin talimatlarını yineliyordu.
Kalabalığa yayılan bu kaygı havası izleyicilerden birini o
kadar etkiledi ki, bu kişi geminin limana yanaşmasını
beklemeden küçük bir kayığa atlayıp kayıkçıya Firavun’un
yanına gitmesini söyledi.
Yaklaşmakta olan adamı gören genç denizci, dümencinin
yanındaki işini bırakıp, şapkasını eline alarak geminin
küpeştesine yaslandı. Uzun boylu, yirmi yaşlarında çevik bir
gençti; koyu, duru bakışlı gözleri, kapkara saçları vardı.
Tavırlarından, çocukluğundan beri tehlikeyle başa çıkmaya
alışmış olan kişilere özgü bir yüreklilik seziliyordu.
“Ah, sen misin Dantes!” diye bağırdı kayıktaki adam. “Çok
sıkıntılı görünüyorsun. Ne oldu?”
“Büyük bir felaket, Bay Morrel,” diye yanıtladı onu genç
adam, “büyük felaket, özellikle de benim için! Civita Vecchia
yolunda cesur kaptanımız Leclere’i kaybettik.”
“Nasıl oldu?” diye sordu geminin sahibi. “Sevgili
kaptanımızın başına ne geldi?”
“Korkunç acılar içinde öldü, humma yüzünden. Napoli’den
ayrılışımızdan yirmi dört saat sonra ateşi çıktı, üç gün sonra
da öldü. Sıradan bir cenaze töreni düzenledik.”
“Eee Bay Edmond, ne yaparsınız,” dedi gemi sahibi,
“hepimiz bir gün öleceğiz. Üstelik, gençlerin işlerinde
yükselmeleri için yaşlıların onlara yer açması gerekir. Peki ya
yükünüz?”
“Sağlam ve güvende Bay Morrel, inanın bana. Bu yolculuk
size rahat bir yirmi beş bin frank kazandırır!”
Yuvarlak Kule’yi geçecekleri sırada genç adam bağırdı:
“Hazır olun! Gabya yelkenini, trinketayı, flok yelkenini
indirin!”
Emir, bir savaş gemisindeymişçesine derhal yerine
getirildi.
“…ve Bay Morrel,” dedi Dantes, “işte muhasebeciniz Bay
Danglars da geliyor. Güverteye çıkarsanız size her şeyi
ayrıntılarıyla anlatacaktır. Ben demirin atılmasıyla ilgilenip
gemiyi yas için hazırlamalıyım.”
Gemi sahibi öneriye hemen uydu. Dantes’nin attığı ipi
yakalayarak, denizcilere yaraşır bir çeviklikle geminin yan
kısmındaki merdivene tırmandı. Bu arada, görevinin başına
dönen genç, konuğunu Danglars adıyla tanıttığı adamla baş
başa bıraktı. Yirmi beş yaşlarında olan bu adamın ifadesiz bir
yüzü vardı. Üstlerine karşı dalkavukluk edip astlarına kaba
davranırdı. Mesleği bir yana –muhasebeciler gemide pek
sevilmezler–, kişisel olarak da mürettebat, Edmond Dantes’yi
ne kadar seviyorsa bu adamdan da o kadar nefret ediyordu.
“Evet, Bay Morrel,” dedi Danglars, “başımıza gelenleri
işittiniz mi?”
“Evet, evet, zavallı Kaptan Leclere! Cesur ve dürüst bir
adamdı!”
“… ve hayatı gökyüzü ile okyanus arasında geçmiş birinci
sınıf bir denizci… Morrel ile Oğulları gibi bir şirketin
işlerinden sorumlu olan birinden de başka türlüsü beklenemez
zaten,” diye karşılık verdi Danglars.
“Ama,” dedi gemi sahibi, işi başındaki Dantes’ye bakarak,
“bana öyle geliyor ki, işini iyi yapması için bir denizcinin ille
de yaşlı olması gerekmiyor. Dostumuz Edmond bu işi kapmış
görünüyor.”
“Evet,” dedi Danglars, Dantes’ye kin dolu bir bakış
fırlatarak, “evet, dostumuz pek genç ve gençler de her zaman
kendilerinden fazla emin oluyorlar. Edmond kimseye
danışmaksızın geminin yönetimini ele aldığında kaptan henüz
ölmüş değildi. Doğrudan Marsilya’ya gelmek yerine Elba
Adası’na uğramakla kaybettiğimiz bir buçuk günden de
kendisi sorumludur.”
“Kaptanın yardımcısı olarak yönetimi devralmak onun
göreviydi, ama gemide herhangi bir hasar olmadığı halde bir
buçuk gün oyalandıysa hata etmiş.”
“Gemi en az sizin benim kadar sağlamdı Bay Morrel; sizi
temin ederim ki bu gecikmenin nedeni sadece Edmond’ın
basit bir kaprisiydi.”
“Dantes,” diye seslendi gemi sahibi, genç adama dönerek,
“buraya gelebilir misin?”
“Bir dakika efendim,” diye karşılık verdi. Edmond, “hemen
geliyorum.” Ardından mürettebata seslendi: “Bırakın!”
Demir anında atıldı ve zincir büyük bir gürültüyle boşandı.
Dümencinin orada olmasına rağmen Dantes iş tamamlanana
kadar görevinin başından ayrılmadı ve şöyle dedi: “Bayrak ile
flamayı yarıya indirin!”
“Baksanıza,” dedi Danglars, “şimdiden kendini kaptan
olarak görüyor.”
“Neden olmasın,” dedi gemi sahibi. “Bu görevi almasında
hiçbir sakınca göremiyorum. Genç olduğunun farkındayım,
ama bir denizci olarak yeterince deneyime ve yeteneğe sahip
görünüyor.”
Bir an Danglars’ın rengi attı.
“Affedersiniz Bay Morrel,” dedi Dantes onlara doğru
yaklaşarak. “Gemi demirlediğine göre artık hizmetinizdeyim.
Yanılmıyorsam beni çağırmıştınız.”
Danglars bir iki adım geriledi.
“Elba’daki gecikmenizin nedenini bilmek isterdim.”
“Ben de bilmiyorum efendim, ben yalnızca Kaptan
Leclere’in emirlerine uydum. Kendisi ölmeden önce bana
Mareşal Bertrand’a verilmek üzere bir paket vermişti.”
“Mareşal’i gördünüz mü?”
“Evet.”
Morrel çevresine şöyle bir bakındıktan sonra Dantes’yi bir
kenara çekti.
“İmparator nasıl?” diye sabırsızca sordu.
“Gördüğüm kadarıyla gayet iyiydi. Ben oradayken
Mareşal’in odasına geldi.”
“Dantes,” dedi Morrel, “Kaptan Leclere’in emirlerine uyup
Elba Adası’na uğramakla çok doğru davrandın. Ama
Mareşal’e bir paket götürüp İmparator’la konuştuğun
işitilseydi başın derde girebilirdi.”
“Neden?” dedi Dantes. “Paketin içinde ne olduğunu bile
bilmiyorum, ayrıca İmparator bana herhangi bir ziyaretçiden
farklı davranmadı. Bana bir dakika izin verir misiniz
efendim? Sağlık memurları ile gümrük görevlileri güverteye
geliyorlar.”
Genç adam uzaklaşırken Danglars geri geldi.
“Eh,” dedi, “galiba Edmond size Porto Ferrajo’da
demirlememiz konusunda geçerli nedenler gösterdi…”
“Oldukça tatmin edici bir yanıt aldığımı söyleyebilirim
sevgili Bay Danglars.”
“Ne iyi,” dedi muhasebeci, “meslektaşınızın işini
savsakladığını görmek pek de hoş olmuyor çünkü.”
“Dantes’nin bunu yapmadığına kuşku yok, bu konuda daha
fazla söze de gerek yok. Elba’da durulmasını isteyen
Leclere’in kendisiydi.”
“Kaptan Leclere’den söz etmişken, Dantes size ondan bir
mektup vermedi mi?”
“Hayır, benim için bir mektup mu bırakmış?”
“Sanırım, Kaptan Leclere ona paketten başka bir de mektup
vermişti.”
“Hangi paketten söz ediyorsunuz, Danglars?”
“Dantes’nin Porto Ferrajo’ya götürdüğü paketten.”
“Oraya bir paket götürdüğünü siz nereden biliyorsunuz?”
Danglars kızardı.
“Kaptanın odasının önünden geçerken kapı aralıktı; ben de
kendisinin Dantes’ye paket ile mektubu verdiğini gördüm.”
“Bana mektuptan söz etmedi, ama böyle bir şey varsa bana
vereceğinden kuşkum yok.”
“O halde Bay Morrel, lütfen bundan Dantes’ye söz
etmeyin. Yanılıyor olabilirim.”
Tam o sırada genç adam yaklaştı ve Danglars az önce
yaptığı gibi geriledi.
“Evet Dantes, işin bitti mi bakalım?”
“Evet efendim.”
“O halde yemekte bize katılabilirsin, değil mi?”
“Affınıza sığınarak bu teklifi reddetmek zorundayım Bay
Morrel. İlk önce babamı ziyaret etmem gerekiyor. Ama beni
layık gördüğünüz şeref için çok teşekkür ederim.”
“Haklısın Dantes. İyi bir evlat olduğunu biliyorum. Ama
ilk ziyaretinden sonra belki seni bekleyebiliriz, ne dersin?”
“Bir kez daha affınıza sığınıyorum Bay Morrel. Ama dört
gözle beklediğim ikinci bir ziyaret daha var.”
“Doğru ya Dantes, Katalanlar arasında seni görmek için en
az baban kadar sabırsızlanan biri daha olduğunu unuttum: tatlı
Mercedes.”
Dantes gülümsedi.
“Eh!” dedi geminin sahibi. “Neden Firavun’dan bir haber
var mı diye sormak için üç kez ziyaretime geldiğini şimdi
anlıyorum. İnan Edmond, kıskanılacak adamsın, Mercedes