Description:Hana lijdt aan het syndroom van Werner, een ziekte die iemand twee keer zo snel doet verouderen als normaal. Op haar achtendertigste ziet ze eruit alsof ze tachtig is. Cate, haar moeder, zorgt voor haar. Dat is geen sinecure: zij treurt om de dood van Max, haar man, en moet tegelijkertijd het verdriet over haar zieke dochter verwerken.
· · · De dagen van Hana en Cate verlopen rustig en geordend. De twee vrouwen leven hoofdzakelijk in het verleden, terwijl ze ieder op hun eigen wijze hun herinneringen aan de vooroordelen van hun omgeving verwerken: Max’ ouders waren als Japanse immigranten geïnterneerd tijdens de Tweede Wereldoorlog, en Cate is van Italiaanse afkomst. Maar dan verschijnt Laura, de beste vriendin van Cate, op het toneel. Laura vindt dat Hana kennis moet maken met Laura’s dochters. Wanneer Laura met haar complexe, drukke en luidruchtige bestaan het rustige leventje van Hana en Cate binnendringt, begint het verhaal pas echt.
NBD|Biblion recensie
Roman over Hana, bij wie op haar dertiende het syndroom van Werner wordt vastgesteld. Dit is een verouderingsziekte, die zich meestal pas manifesteert als een niet uitgegroeid kind in de twintig is. Dit is iets anders dan progeria, de verouderingsziekte, die een kind al op heel jonge leeftijd kan aantasten. In beide gevallen worden kinderen/jonge mensen lichamelijk oud, terwijl ze nog heel jong zijn. Deze ziekte is gelukkig zeldzaam; hij wordt veroorzaakt door een gen en tot op de dag van heden is er niets aan te doen. Progeria-kinderen sterven overwegend jong, dikwijls rond hun twaalfde; mensen met het syndroom van Werner hebben meer overlevingskans. Maar hun leven is bizar en schokkend. De tragiek en de kleine vreugden, die gezien de omstandigheden heel groot en warm zijn, worden door het patientje, haar moeder en de dochter van een goede vriendin in korte hoofdstukken verteld. Een soort geromantiseerde case-story waar je stil van wordt.