ATEŞLE OYUN Nancy Taylor Rosenberg

409 Pages·2010·1.34 MB·Turkish

ATEŞLE OYUN
Nancy Taylor Rosenberg

BİR

Duruşma salonunun dışındaki koridor bir TV stüdyosunu anımsatıyordu.
Spot ışıkları, üç ayaklı sehpaları üzerine monte edilmiş kameralar, çelik
malzeme kutuları, kalın kablo demetleri ve duvarlara yaslanmış, kahvelerini
yudumlarken aralarında sohbet eden teknisyenler daracık koridorun her
yanını işgal etmişti. Bir Dallas Morning News muhabiri, bir kenarda sohbete
dalmış olan Savcı Stella Cataloni ve Dallas Bölge Savcısı Benjamin
Growman'ı fark etti. Şu anda duruşmaya ara verilmiş olmasından yararlanıp
ağızlarından birkaç laf alabileceğini düşünerek o tarafa seğirtti. Kayıt
cihazını bölge savcısının suratına uzatarak, "Sizce Gregory Pelham bu kez
mahkûm olacak mı?" diye sordu. "Kesinlikle." İnce uzun boylu Growman
koyu renk bir Armani takım ve göğüs cebinin üzerinde adının baş harflerini
taşıyan kolalı beyaz bir gömlek giymişti. İnce dudaklı ve iri burunluydu,
gözleri birbirine yakındı. Elli yedi yaşındaydı, saçları hafif
kırlaşmıştı, ancak hâlâ yakışıklıydı. Başarılı ve kendinden emin görünen bir
adamdı.

"Peki, o halde eski davadan paçasını nasıl kurtardı?"
Growman, "Jüri o zaman kesin bir karara varamamıştı," diye yanıtladı.
"Bunların hepsini biliyorsun, Abernathy. Bizi biraz rahat bırak." Yeniden
sohbetine döndü, ancak Abernathy ses kayıt cihazını tutmaya devam
ediyordu. "Pelham daha geçenlerde bir çocuğu taciz etmeye kalkıştığı için
tutuklanmıştı," dedi. "Bu nedenle mi onu daha önceki adam öldürme
suçlarından dolayı yeniden yargılamaya karar verdiniz? Neden onu yalnızca
en son işlediği suç yüzünden dava etmediniz? Bu kez jürinin kendisini
beraat ettireceğinden korkmuyor musunuz? Bir kez aklanırsa, yeniden
yargılanamaz. Bu doğru değil
mi?"
Stella Cataloni, "Cinayet suçundan hüküm giyince, kendisine işlediği yeni
suçlardan dolayı dava açacağız," diye araya girdi. "Kayıt cihazını kapat,
Charley. Şu anda Benjamin ile tartışmamız gereken şeyler var."
Otuz dört yaşındaki Stella zeki ve kararlı bir kadındı, basın ondan "Vahşi
İtalyan Kedisi" diye söz ediyordu. Aynı zamanda da bir Teksas güzeliydi.
Sarı renkli keten bir elbise giymişti,
abanoz rengi hafif dalgalı saçları omuzlarına dökülüyordu. Ela gözleri altın
sarısı pırıltılar saçıyor ve teni pürüzsüz görünüyordu. Saçının sol tarafını
kulağının arkasına atmış, diğer bölümü ise yüzünü örterek öne doğru
dökülmüştü. Zarif fakat yuvarlak hatlı vücudu etine dolgundu. Muhabir
uzaklaşır uzaklaşmaz Growman, "Ara ne kadar sürecek?" diye sordu.
Ağustosun ikinci haftasıydı ve kırk bir dereceye ulaşan hava sıcaklığı
kavurucuydu. Dallas şehir merkezindeki Frank Crowley adliye binasında
klimalar çalışıyor, ancak böylesine sıcak günlerde ısıyı pek nadiren yirmi
derecenin altına indi-rebiliyordu. Growman mendilini çıkarıp yüzünü ve
boynunu sildi.
Stella saatine baktı. "Yalnızca beş dakika kaldı," dedi, "ve ben daha ofise
uğramaya bile vakit bulamadım. Walden davasını soruşturan dedektifin
raporunun gelip gelmediğini öğrenmek istiyordum."
Growman kaşlarını çattı. "Şu anda, yapacağın suçlamayı düşün," dedi.
"Bunun dışındaki her şey bekleyebilir."
Stella onun gözlerine bakarak, "Karar vermek üzereyim," dedi. "Jürinin ne
kadar sürede karar vereceğine bağlı olarak, bu akşama dek bir hüküm
çıkabilir."
Growman, "Kendini nasıl hissediyorsun?" diye sordu.
"İyi hissediyorum," dedi, heyecanlı bir şekilde gülümseyerek. "Tabii eğer jüri
üç veya dört saatten daha uzun süre içerde kalırsa, bileklerimi kesmeye
hazırlanacağım." Sözünü sakınmayan ve aksi biri olan Stella yalnızca yedi
yıl içinde Dallas Bölge Savcılığında ikinci yetkili düzeyine yükselmişti.
Şansını beceri ve yeteneğiyle destekleyerek, girdiği her davayı kazanmış,
bütün sanıkları mahkûm ettirmişti. Şimdi bir davayı kaybetmek üzere
olduğunu kabullenemezdi. Ben Growman bir elini saçlarının arasından
geçirdi. "Ko-minsky senin bazı tanıkların gözünü korkuttuğunu söyledi,"
dedi. "Seni bu konuda uyarmıştım. Bunun gibi bir davada yapacağın en son
şey jüri üyelerini kendinden soğutmak olmalı." Stella, "Bu altı yıllık eski bir
adam öldürme suçu," diye cevabı yapıştırdı, sesi seramik yer karolarıyla
kaplı koridorda yankılanıyordu. "Aradan bu kadar uzun bir süre geçtikten
sonra en iyi bellekler bile silinir, Benjamin. Ben sadece onların anılarını
tazelemeye çalıştım."
Serserinin ve tehlikeli psikopatın biri olan sanık, Gregory James Pelham,
Ricky McKinley adında engelli bir çocuğu öldürmekten altı yıl önce ilk kez
yargılandığı zaman, jüri kesin bir karara varamamış ve Pelham serbest
bırakılmıştı. Şu
anda sanık olarak yargılanmasına yol açan işlediği yeni suçu, McKinley'in
öldürülmesiyle kıyaslandığında çok önemsiz olsa da onu yeniden sahneye
çıkarmıştı ve halk şimdi intikam diye çığlık atıyordu. Medya Bölge
Savcılığını böylesine tehlikeli bir suçluyu elinden kaçırdığı için suçluyor,
belediye başkanı ve şehir meclisi üyeleri adamı yeniden demir parmaklıklar
ardına koyması için Grovvman'ın basının etini yiyor ve tüm ülke dramı
ulusal televizyondan açık seçik izliyordu. Growman, Stella'nın yüzüne doğru
eğildi. "Onu mahkûm ettirmek zorundasın," dedi, nefesi bir meşale kadar
yakıcıydı. "Bu adamın yeniden serbest kalıp elini kolunu sallaya sallaya
buradan gitmesine izin veremeyiz. Bu çocuğu öldürmediği veya McKin-ley'e
yaptığı gibi yüzüne asit dökmediği için şanslıyız." "Bak," dedi Stella, öfkesi
kabarıyordu, "bunu yapmayı en az senin kadar çok istediğimi anlamıyor
musun? Bu dava için öylesine fazla vakit harcadım ki kocam çekip gitti.
Benden ne istiyorsun? Kan mı?" "Kendine hâkim ol." Growman başıyla
muhabirlerin bulunduğu yanı işaret etti. "Enerjini duruşma salonuna sakla."
Stella sırtını duvara yapıştırdı, gözlerinden alev fışkırıyordu. Birkaç kez
derin nefes alarak, kendini toplamaya çalıştı. Duruşma salonunun kapısının
açılmasıyla birlikte insanların içeriye hücum edip yer kapmalarını izledi.
Growman duygusal patlamaların gereksiz enerji kaybına yol açtığını
öğrenmişti. İtinalı bir strateji izleyerek, Stella'nın ham ve kontrol edilmesi
güç yeteneğini, onu her girdiği davayı kazanan biri yapacak bir niteliğe
dönüştürmeye çalışmıştı.
Stella yine de birçok bakımdan kendini Growman tarafından keşfedilip
yetiştirilmiş biri gibi hissediyordu. Growman'ın kariyeri birkaç yıl önce
gerilemeye başlamıştı ama Stella kendisini tamamıyla yeniden zirveye
taşıyacak uygun ortamı yaratmıştı. Stella onun roket rampası, hizmetkârı ve
tetikçisiydi. Stella şimdiki makamında daha çok altında çalışan savcı
ordusunun yöneticisi ve danışmanı gibi hareket ediyordu, onlara yasaların
püf noktaları hakkında öneriler veriyor, dava stratejilerini değiştirmelerine ve
jüri üyelerini analiz etmelerine yardımcı oluyordu. Mahkûmiyet sicili
mükemmel olmayan ve bu yüzden kaybedecek daha az şeyi olan daha
düzinelerce işinin ehli savcı vardı, Pelham davasını bunlardan biri alabilirdi.
Yine de Growman Stella'nın bu mahkûmiyeti sağlayacak tek kişi olduğunu
iddia ederek bu davayı onun alması için ısrar etmişti.
"Ricky McKinley öldü," dedi, sesi kısıktı. "Onu
mezara gönderen adamın serbest kalmasına göz
mü yumacaksın? Diğerlerinin hepsi bir yana, sen onun hissetmiş olduğu
korkuyu biliyor olmalısın. Zavallı, acınacak bir çocuk, Stella. Bu serserinin
daha kaç çocuğu kirletip öldürmesine göz yumacağız?"
Stella gözlerini kırpıştırarak gözyaşlarını akıtmamayı başardı. Sonra aklına
bir fikir geldi. Jüri üyelerinin gözündeki korkutucu imajını değiştirebilir ve
aynı zamanda davayı yeniden canlandırabilirdi. Yüzüne kan hücum etti.
Bunu yapabilecek miydi? Herkes ona güveniyordu. Kaderi kendi
ellerindeyken bu canavarın yine duruşma salonundan çıkıp gitmesine nasıl
izin verebilirdi?
Stella çelik gibi kararlı bir şekilde, bu kez, diye düşündü, Gregory James
Pelham cezadan kaçamayacak, artık yolun sonuna geldi. "Çabuk," dedi,
"bana bir saç tokası lâzım."

Beş dakika sonra, koridordan kürsüye doğru bambaşka bir savcı geliyordu.
Stella saçını tam ense kökünden sıkıca at kuyruğu yapıp toplamış ve
yüzünün sağ tarafında çirkin, eski bir yara izi iyice göz önüne çıkmıştı.
Yürüyüşü daha dikkatliydi, gözleri yere çevrilmişti ve titremesine engel
olmak için dudağının bir köşesini ısırıyordu. Her yer doluydu. Muhabirler ve
gözlemciler salonun arka duvarının önüne dizilmişlerdi. Stella
koridorda yürürken insanların soluk alıp verişlerini ve fısıltılarını duyuyor,
birbirine karışan bu sesler kafasının içinde uğulduyordu. Her yanımı sarıp
beni sokarak öldürmeye hazırlanan bir kovan dolusu yaban arısı gibiler,
diye düşündü. Kürsüye ulaşıp yerine oturduğunda, bir muhabir yanına
yanaştı ve çömelerek resim çekmeye başladı. "Yüzünüze ne oldu?" diye
sordu. "Bu yara izi gerçek mi?"
Stella adamın aptallığına sinirlendi. Elini uzatıp kamerayı yana iterek,
"Şansını daha sonraya sakla," dedi. Jüri üyelerinin mübaşir tarafından içeri
alındığını gördü, hemen masasının üzerindeki notları toparladı ve çevredeki
uğultuyu susturdu. Yargıç kürsüde, jüri yerindeydi ve Stella elindeki işe
başlamak için hazırdı. Pelharh davasında Stella'nın yardımcısı Larry
Kominsky idi. Kızıl saçlı, burnu ve yanakları çilli, genç ve parlak bir savcıydı.
Stella ile Kominsky'nin arasında kocaman gözleri anlamlı bir şekilde bakan
asil yüzlü bir kadın oturuyordu. Brenda Anderson davaya, soruşturmayla
görevli savcı yardımcısı olarak atanmıştı. Bir Afrika kökenli Amerikalı olan
Anderson'ın bilişim dalında lisans ve kriminoloji dalında yüksek lisans
derecesi vardı. Şimdiki pozisyona gelmeden önce Dallas Polis Teşkilatı
içinde değişik basamakları başarıyla çıkmıştı ve artık tüm eyalette Dallas
Bölge
Savcılığının teknik sihirbazı olarak kabul ediliyordu. Yara izini görerek,
hayretle, "Aman Tanrım, Stella, ne olmuş sana böyle?" diye sordu. Stella,
"Sonra anlatırım," diye fısıldadı. "Şu anda birinin kıçını tekmelememiz
gerek." Yargıç Malcolm Chambers hafifçe mikrofona eğilip, "Bayan
Cataloni," dedi ve Stella başını kaldırıp bakıncaya kadar durakladı.
Chambers'ın yüzü yorgun ve kırışıktı, beyaz saçları taranmış gibi
görünmüyordu, gözlükleri de burnunun ucuna düşmüştü. Yara izini fark
ettiyse bile tepki göstermemişti. "Aradan önce kaldığınız yere kadar
özetleyebilirsiniz."
Stella, "Teşekkür ederim, Sayın Yargıç," dedi. Ayağa kalkıp jüriye doğru
bakarak, yara izini fark ettikleri zaman yüzlerinde beliren şoku gördü.
İstediğiniz kadar bakın, diye söylendi içinden, yalnızca dikkatle dinleyin
çünkü noktaları birleştirmek üzereyim. Jüri üyeleriyle yüz yüze gelmek için
hafifçe dönerek, "Bayanlar ve baylar," dedi, yüzünün sadece sağ tarafını
onların görüş alanı içinde tutuyordu. "Ara vermeden önce, eyaletin bu
davada sunmuş olduğu gerçekleri dile getirdim. Aranızda tartışmaya
başlamadan önce, sizden bu davadaki kurbanı anımsamanızı istiyorum. Bu
dava süreci boyunca gördüğünüz otopsi fotoğraflarını anımsayın." Stella
sesini alçaltıp
adeta fısıldayarak konuşmaya başladı. "Sanığın vahşi saldırısından
kurtulmayı başarabilmiş olsaydı Ricky McKinley'in nasıl görüneceğini, eğer
yapabilirseniz, gözünüzün önüne getirin." Bir heykel gibi hareketsiz kalarak
durup bekledi, yüzü tamamen ifadesizdi.
Sonunda, "Bunu yapmanızı neden istiyorum, biliyor musunuz?" diye sorarak
devam etti. "Sizden bunu yapmanızı istiyorum çünkü Ricky McKinley
kurtulmadı. O artık kendisine saldıran kişiyle yüzleşmek, sanığın
ellerindeyken yaşadığı korku ve dehşeti size birinci ağızdan anlatmak için
buraya gelemez. Eğer bu çocuk bir şekilde ölümden kurtulmuş olsaydı bile,
yaşamını korku ve çaresizlik içinde sürdürüyor olacaktı. Asla normal
olamayacak, karşılaştığı kişiler tarafından asla kabul edilmeyecek, asla
korkudan uzak olamayacaktı. Onun adalet isteyen yakarışını
duyamıyorsunuz çünkü bu ses yalnızca onun mezarından yükseliyor."
Gözlerini yere indirdi. "Ama ben, tıpkı sanık tarafından yüzüne asit
dökülürken kurbanın çektiği o dayanılmaz acıyı hissedebildiğim gibi
yakarışını da duyabiliyorum." Stella jüri locasına yöneldi. Bir ucundan
ötekine doğru locanın önünde yürürken bir parmağını locayı çevreleyen
korkuluğun üstünde gezdirerek devam etti. "Ricky McKinley altı yıl önce
öldü. Ona
işkence edip öldüren adamsa altı yıldır hür biri olarak sokaklarda dolaşıyor."
Duruşma salonu sessizdi. Kimse fısıldamıyor, kimse kımıldamıyor, hiçbir
kumaş hışırtısı duyulmuyordu. Tüm gözler Stella' nın üzerindeydi, jüri
üyeleri adımlarını izliyor, bir saniye olsun gözlerini üzerinden ayırmıyorlardı.
Stella'nm alnı ve üst dudağı terden sırılsıklam olmuştu, göğüslerinin
arasından ter damlalarının aşağı doğru kaydığını ve koltuk altlarının
nemlendiğini hissedebiliyordu. Kolunu sanığın bulunduğu tarafa doğru
uzatarak, "Bu aşağılık insan, bu canavar," dedi, "Ricky McKinley'i
kandırarak arabasına aldı, ucuz bir motele götürdü ve vahşice ırzına geçti.
Sonra öldüresiye dövdü, ağzına ve burnuna tıraş köpüğü sıktı ve onun bir
köşede duran masanın altında büzülüp kalmasına neden oldu." Bir kaşını
kaldırarak, "Bu yetmez miydi?" dedi. "Sanığın sapık saplantıları tatmin
olmuştu. Daha fazla ne isteyebilirdi?" Durakladı ve sanki birinin kendisine
yanıt vermesini bek-liyormuş gibi omuzlarını silkti. Aniden, "Hayır!" diye
bağırdı, gövdesi ağır duyguların yükü altında titriyordu. "Bu yetmezdi."
Konuşması gittikçe hızlanıyordu. "Ricky'nin kanlı ve perişan bedenini
arabasının bagajına taşıdı. Sonra gözden ırak bir arsaya götürdü ve yüzüne
etlerini kemiklerine kadar eritecek bir asit döktü. Ricky'nin tanınmaz bir hale
gelmiş olması, cesedin
daha sonra yalnızca dişçi kayıtlarından teşhis edilecek olması, yüzünün onu
doğuran insan tarafından bile tanınamayacak halde olması umurunda
değildi. Sanığın düşündüğü tek şey bu zavallı çocuğun kendisini asla
tanıyamamasını sağlamak ve yaptıklarının ceremesini çekmemek için,
tutuklanmaktan kurtulmaktı. Gregory Pelham, kendini güvende